ഞാൻ വളരുകയല്ലേ മമ്മീ

ഇപ്പൊ കോംപ്ലാന്റെ പരസ്യത്തീപ്പറേണപോലെയായി.

തടിച്ച് തൂങ്ങി വല്ല്യ കൊടവയറൊക്ക്യായിട്ട് ഞാനൊരു ഭീബത്സരൂപായിത്തൊടങ്ങീരിക്കുണു.

ഭാരം ഏതാണ്ട് മൂന്നക്കം തൊടാറായിട്ടുണ്ട്.

തീറ്റ അധികായോണ്ടാണെന്ന് തോന്നിണില്ല്യ; ന്താ ച്ചാ ഞാൻ സാധാരണ എല്ലാരും കഴിക്കണപോല്യൊക്ക്യന്ന്യേ കഴിക്കാറൂള്ളൂ.

തടികുറക്കാനായി ഭക്ഷണം കുറച്ചിട്ടിപ്പൊ വയറുമൊത്തം ഗ്യാസാണ്.

ഈ തടിയൊന്നു കുറയ്ക്കാനും വയറൊന്ന് നല്ല നിലയ്ക്കാകാനും എന്തേലും പൊടിക്കൈകളുണ്ടോ ആരുടേലും കൈയ്യിൽ?

വാൽക്കഷ്‌ണം: ദയവായിട്ട് പട്ടിണി കിടക്കുക, ഓടുക, വ്യായാമം ചെയ്യുക, ടെലിബ്രാന്റ്സിന്റെ ബെൽട്ട് വാങ്ങി കെട്ടുക എന്നീ കടുംകൈകളൊന്നും ഉപദേശിക്കരുത്.

(കാരണം ആദ്യത്തെ മൂന്നെണ്ണം നടക്കുംന്ന് തോന്നിണില്ല്യ. അവസാനത്തേലെനിക്ക് വിശ്വാസോല്ല്യ..)

നിർവികാരത.

അങ്ങനെ ഒരുദിനം കൂടി എന്റെ ജീവിതത്തിൽനിന്നും അടർന്നുവീണീരിക്കുന്നു. അറിയേണ്ടതറിയാതെയും ചെയ്യേണ്ടത് ചെയ്യാതെയും സമയം തള്ളിനീക്കുകയെന്നത് ഇപ്പോൾ പതിവായിരിക്കുകയാണ്. ഒരുതരം നിർവികാരത രക്തത്തിലലിഞ്ഞുചേർന്നിരിക്കുന്നു.

രാവിലെയെഴുന്നേറ്റ് സൂര്യോദയം കാണുമ്പോഴേക്കും "ഛേ, കഷ്ട"മെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. ഈ സൂര്യൻ ഉദിക്കാതിരുന്നെങ്കിൽ, ആഴ്ചയിലോരോ ദിവസവും ഞായറാഴ്ചകൾ പോലെ അവധിദിവസങ്ങളായിരുന്നെങ്കിൽ! ഒരുദിവസമെങ്കിലും ആറുമണിയോടെ, വേണ്ട ഏഴുമണിയോടെ വീട്ടിലെത്താൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ!! ചിന്തകൾ വേദനകളാകുമ്പോൾ പരിഭവം പറയാതെ, രണ്ടുപിടി അരി കഴുകി കുക്കറിൽ വേവിക്കാൻ വെച്ച് നിർവികാരനായിരിക്കാറുണ്ട്.

കാലം കടന്നുപോകുന്നതറിയാതെ, ഇന്നലെകളെക്കുറിച്ചോർത്ത്, ഇന്നിന്റെ മാധുര്യമാസ്വദിക്കാനാവാതെ, ഇന്നിനെ ഇന്നലെയാക്കി നാളെ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഒരുതരം വിഭ്രാന്തിയിൽ ദിനങ്ങളൊഴുകിനീങ്ങുകയാണ്. രാവിലെ രണ്ടുമണിക്ക് ജോലികഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവന്ന്, എട്ടരയ്ക്കുതന്നെ തിരിച്ചെത്തേണ്ടിവരുമ്പോഴും നിർവികാരമായ പുഞ്ചിരിയുടെ വിരിപ്പിനുള്ളിൽ മനസ്സിനെ മൂടിവയ്ക്കാറുണ്ട്.

കാടുകേറി, മേടുകേറി, മരംകേറി, മലകേറി ചിന്തകളങ്ങനെ വിഹരിക്കുമ്പോൾ, മരവിച്ചമനസ്സുമാത്രം എനിക്കുകൂട്ടാകുന്നു. മനസ്സും ശരീരവുമായുള്ള ഭൌതികമായ ബന്ധം വിഛേദിക്കപ്പെടുന്നതിനെയാണ് മരണമെന്ന് വിളിക്കുന്നതെങ്കിൽ, ഞാനെന്നേ മരിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു! മനസ്സില്ലാത്ത ഒരു ശരീരവും പേറി ഞാൻ നടന്നുനീങ്ങുമ്പോളും രാത്രി പകലും പകൽ രാത്രിയുമാക്കി കാലം തന്റെ കളി തുടരുകയാണ്.

ഞാനെന്ന പൊയ്‌മുഖം

ആത്മാർത്ഥമായി സംസാരിക്കാനും പെരുമാറാനും ചിരിക്കാനുമെല്ലാം ഭാഗ്യം വേണം.

ജീവിതത്തിന്റെ ഈ ഇരുണ്ട ഇടനാഴിയിൽ വഴിയറിയാതെയലയുമ്പോൾ, എനിക്കാ ഭാഗ്യം എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെടുന്നതുപോലെ.

സ്നേഹത്തിനും, സൌഹൃദത്തിനും സ്വന്തം ആത്മാവിനേക്കാൾ വിലമതിക്കുകയും, ഉപകാരം ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, ആർക്കുമൊരു ദ്രോഹമാകരുതെന്ന് ഭാവിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ചന്ദൂട്ടന്റെ സാത്വികമാർന്ന മുഖംമൂടിക്കുപിന്നിലെ ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന, സ്വാർത്ഥതയും, അഹംഭാവവും, കോംപ്ലക്സുകളും നിറഞ്ഞൊരു യഥാർത്ഥമുഖം ഒളിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടെന്നതൊരു നഗ്നസത്യമല്ലേ?

ഞാനതാണ്, ഞാനിതാണ്, എനിക്കതുപറ്റും, എനിക്കിതുപറ്റുമെന്നാല്ലാം വെറുതെ വമ്പുപറഞ്ഞുനടക്കുന്ന കിരൺ ചന്ദ് പാലക്കാട്ടിരിയെന്ന ടെക്‌നികൽ എക്‌സ്‌പേർട്ട് ഒരു നയവഞ്ചകനും, ശുദ്ധനുണയനും, വെറും പൊങ്ങച്ചക്കാരനുമായൊരു കോമളിയാണെന്നതും അന്തവും കുന്തവും അഞ്ചുപൈസയ്ക്കുകൂടിയില്ലെന്നതും എത്രപേർക്കറിയാമോ, എന്തോ!

അസൂയ, കുശുമ്പ്, കുതികാൽവെട്ട് തുടങ്ങിയ വൃത്തികേടുകൾ മറ്റാരുമറിയാതെ മറച്ചുപിടിച്ച് കളിച്ച് ചിരിച്ച് ആളുകളെ പൊട്ടന്മാരാക്കി നടക്കുമ്പോളും, വീണുടയാവുന്ന ഒരു മുഖംമൂടിക്കുള്ളിലാണ് ഞാനെന്നത് ഓർമ്മയില്ലാത്തതെന്തേ?

ചങ്ങലയിലെ കണ്ണികൾ പോലെ, നുണകൾ ഒന്നിനോടൊന്നായി ചേർത്ത്‌വച്ച് സ്ഫുടം ചെയ്തെടുത്ത ഈ വ്യക്തിത്വവുംപേറി നടക്കുമ്പോൾ സ്വയമുരുകുകയാണ്; ഓരോ നിമിഷവും

എല്ലം ഏറ്റുപറഞ്ഞ്, സ്വന്തം മുഖംമൂടികളഴിച്ചുവച്ച് അസത്യത്തിന്റെയീ അന്ധകൂപത്തിൽനിന്നും നന്മയുടെ പ്രകാശത്തിലേക്കൊരു പറിച്ചുനടലാണാഗ്രഹിക്കുന്നതെങ്കിലും, അപ്രകാരമൊരു തീരുമാനം എനിക്കുചുറ്റുമുള്ള ഒരുപാട് പൊയ്മുഖങ്ങൾ തകർത്തെറിഞ്ഞുകൊണ്ടുമാത്രമേ സാധ്യമാകൂ!

അതുവേണ്ട! എല്ലാവരും ജീവിക്കട്ടേ, അല്ലേ?

ഒരുദിവസമെങ്കിലും, എല്ലാമുഖംമൂടികളും അഴിച്ചുവച്ച് എനിക്കു ഞാനായി ജീവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ!

അക്ഷര ഇൻഡിക് ഡെവലപ്പർ ബീറ്റ 2

അക്ഷര ഇൻഡിക് ഡെവലപ്പർ ബീറ്റ 2 (മൈനർ ബിൽഡ് 0.0.0.10) ഞാനിന്ന് നിങ്ങൾക്കായി സമർപ്പിക്കുന്നു. ഡൌൺലോഡ് ചെയ്യാനുള്ള ലിങ്ക് ഇവിടെ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഉപയോഗിച്ചുനോക്കി അഭിപ്രായം പറയുമല്ലോ അല്ലേ?

ചവറുകൂന പിറക്കുന്നു

ഇതാ, മനസ്സിലെ ചവറുകള്‍ക്കായി ഒരു ചവറുകൂന ഒരുങ്ങുകയായി!